Kollman.nl

Afgelopen maandag hoorden we het al tijdens de puppycursus. Utah zou mee mogen doen met de “grote honden” en dus niet meer naar puppy-cursus.

Vandaag is Utah bij een inhaalles van deze SHH (Sociale Huis Hond) cursus geweest en deed zeer goed mee!

De komende weken wordt het dus weer flink trainen en oefenen, zodat we over een paar maanden examen met hem kunnen doen.

14 Juli waren Ingrid en ik alweer 12 jaar bij elkaar. Die dag was dus het juiste moment om even vrij te nemen en een weekje met de boot naar Friesland te gaan.

Niet alleen voor ons is dit lekker, ook voor Utah is dit goed, nu krijgt hij de hele week de mogelijkheid om te zwemmen. Utah heeft hiervoor sinds kort een zwemvest, niet omdat hij niet kan zwemmen maar vooral omdat daar zo’n handig handvat aanzit, zodat je ‘m weer aan boord kan tillen.

Via de Weerribben, ’t Tjeukemeer, Lemmer, Balk, Sneek en Langweer zijn we weer teruggekomen in onze haven in Belt-Schutsloot. Een week is eigenlijk maar kort, maar het was hard nodig om de “batterij” weer even op te laden.

Het leuke in Balk was, dat we daar de boot hebben aangelegd pal voor de deur van een boerderij waar ik 19 jaar terug een week heb geslapen. Dit was tijdens de zgn. Werkweek Balk met 4 Havo. Wanneer je dan terugdenkt, merk je wel dat je een stuk ouder bent geworden…… 🙁

Wat ons is opgevallen (en eigenlijk is tegengevallen van Nederland) is dat er zo weinig mogelijkheden zijn voor honden om te zwemmen. Alles is afgezet of verboden voor honden. Het vreemde is zelfs dat bijvoorbeeld in Langweer staat dat je hond maar op 1 plek uitgelaten mag worden. Hier moet je dan een zgn. “hondenschepje” meenemen, maar…. nergens prullenbakken te vinden, slecht geregeld dus :-(.

Gelukkig hadden we dus een zwemvest (nu zelfs 2, de eerste is gelijk al gescheurd na 1 dag, fabriekskwaliteit :-() en kunnen we Utah regelmatig vanaf de zijkant of het zwemplateau te water laten. Overigens hadden we voor het zwemplateau een mooie Dogstep gekocht, maar dit werkt niet goed op een boot. Waarschijnlijk werkt dit wel goed in een zwembad waar het water rustig is, maar niet aan een golvend meer of doorvaart waar andere boten steeds langs komen.

Misschien moeten we toch maar gaan denken aan een oplossing dat we Utah optakelen met de davits, wanneer hij volwassen is, zal hij nl. toch te zwaar voor ons worden.

Utah heeft 14 juni zijn laatste inenting gehad die nodig is om hem te beschermen tegen o.a. allerlei ziektes die in het water leven. Dit moest +/- 1 week inwerken en daarna mag hij ongelimiteerd het water in.

We zijn deze week al naar een hondenzwemplaats aan de Lek geweest (vlakbij Wijk bij Duurstede), maar de zee mag toch zeker niet missen. Dus hebben we gezocht naar een plaats waar honden het strand op mogen en deze gevonden. Het strand tussen Noordwijk en Katwijk is speciaal voor honden, hier mogen ze het hele jaar los lopen en natuurlijk ook zwemmen.

Zaterdagochtend dus op tijd onderweg om nog een beetje mooi weer te krijgen. Zoals al gehoopt, was dit zelfs heel erg mooi aan het strand, dus de hele dag droog en af en toe zonnig terwijl het landinwaarts flink regende.

Utah heeft heerlijk gespeeld in de golven en heeft zich ook bekwaam getoond in het graven van kuilen. Nadat 1 golf Utah volledig omver wierp, bleef hij toch maar wat meer in het ondiepe gedeelte en ging hard blaffen wanneer Ingrid en ik wel verder het water in gingen.

De middag hebben we afgesloten door in het nabijgelegen strandpaviljoen wat te eten en drinken, Utah kreeg een bak water en zijn eigen voer, maar daar was hij te vermoeid voor om ook maar 1 keer naar te kijken.

Zondag zijn we nog naar Zeewolde (tegenover Strand Nulde) geweest, ook hier kunnen honden loslopen en is het strand op hun ingericht. Hier waren minder golven, dus Utah deed weer stoer mee en zwom hele stukken.

Na dit alles nog even een bezoekje aan Voorthuizen, zodat Bianca en de rest ook Utah in het echt hebben gezien. Arno (hun 10 jaar oude herdershond) vond het ook zeer interessant en liet Utah toe tot zijn terrein. Dit laatste is zeer positief, want nu staat de deur open voor nog een herdershond bij hun, Arno is dus geslaagd voor zijn test! 😉

Dit weekend zijn we met Snow naar de Ardennen in Belgie (vlakbij Bouillon) geweest.

We zaten in het park genaamd Eurovillage Les Fourches in een huisje. Voor Utah was dit de eerste keer dat hij naar het buitenland ging en ook de eerste keer dat hij langer dan anderhalf uur in de auto moest zitten en dat is gezien zijn recentelijk ontwikkelde wagenziekte een probleem.

Voordat we naar Belgie vertrokken eerst nog even langs de dierenarts (Utah heeft een lichte ontsteking in zijn ogen) waar we direct wagenziektetabletten meekrijgen.

Deze tabletten werken perfect en Utah wordt half slapend vervoerd naar Belgie. Twee keer een tussenstop gemaakt, maar uiteindelijk bereiken we dan onze bestemming vrijdagmiddag rond 16:00 uur.

Vandaag heeft Utah weer een broer en zus van hem gezien. Dit was tijdens het Toller festival in Roosendaal. Tijdens deze dag waren meer dan 100 andere Tollers aanwezig, dus het was feest voor Utah!

Utah heeft het grootste deel van de dag gespeeld met zijn broer Zazou (de pup met het aqua-blauwe bandje). Wij hebben hier meteen wat specifieke Toller-spullen gekocht (een boek over de Toller en een mooi “hier waak ik”-bordje”).

Gelukkig was het mooi weer (in tegenstelling tot de voorspellingen), dus hebben we heerlijk in het gras gezeten terwijl de honden zichzelf vermaakten.

Na een voorstelling van “doggy-dancing”, zijn we van mening dat we Utah nog heel wat moeten leren voordat hij dat ook kan. We hebben dus een doel! ;-).

Dit weekend was het zover. Utah zou kennis gaan maken met de boot. Het weer was er goed voor, dus zaterdagochtend op tijd op gestaan, Utah in de auto en rijden maar.

Vrijdagavond had Utah al even aan de Nedereindse plas gekeken hoe groot water kan zijn, maar nu werd het toch tijd om ook echt op het water te zijn.

Begin van de middag kwamen we aan in Belt-Schutsloot en na alle spullen aan boord te hebben geladen, mocht Utah eerst wennen op het grasveld wat we voor de boot hebben liggen. Dat vond hij uiteraard heerlijk, lekker in de zon of in de schaduw, alles was mogelijk.

Na een tijdje werd het tijd om te wennen aan de boot zelf. Utah werd via het zijraam naar binnen getild en daar zag hij al snel z’n bench staan, dus zijn veilige plek was in ieder geval meegenomen!

Eenmaal aan boord, vond Utah het uiteraard ook zeer interessant om op het achterdek een kijkje te nemen, dus onder begeleiding en zware bewaking heeft hij een tijdje van het uitzicht mogen genieten.

Eind van de dag was Jake (een hond van een paar boten verderop) op het veld aan het spelen, dus Utah moest hier natuurlijk ook aan meedoen! Na een paar minuten vond Utah het water toch wel erg interessant glinsteren, dus snel daar naartoe gerend. De bewaking had hier toch gefaald en Utah leunde te ver voorover en gleed pardoes van de steiger af. Gelukkig was Raimond snel ter plaatse en viste Utah direct uit het water. Utah heeft dus zijn eerste aanraking met water gehad en vond het een stuk minder erg dan Ingrid ;-).

Zondag heeft Utah nog kennisgemaakt met een bewegende boot, dus we zijn een stuk gaan varen en alle geluiden die daarbij horen (motor, boegschroef, klotsen van water) waren aan het begin vreemd maar aan het eind was duidelijk te merken dat Utah hier goed aan zal kunnen wennen.

Zoals al zo vaak gezegd, is het verstandig om een hond te “socialiseren”. Hierdoor zal hij niet wereldvreemd worden en ook gewend raken aan zaken als motoren, auto’s, eenden, andere honden of grote druktes.

Aangezien tijdens het Hemelvaartweekend in Vianen de Sleepbootdagen worden gehouden, leek het ons perfect om daar gebruik van te maken en Utah met grote mensenmassa’s te laten kennismaken.

Toen het eindelijk zonnig was geworden, zijn we op pad gegaan. Eerst met de auto naar de pont en dan Utah voor het eerst laten wennen aan een boot. Een klein stukje de Lek over om bij Vianen weer uit te stappen.

Aangekomen aan de overkant, blijkt opeens dat Utah toch niet zo zeldzaam is als je denkt. In Vianen zit namelijk ook een fokker van Nova Scotia Duck Tolling Retrievers, namelijk Rhineferry. Deze honden werden zojuist uitgelaten, ze mochten zwemmen in de Lek. Utah ging uiteraard zeer blij op zijn soortgenoten af en er zat zelfs familie tussen, ook een kind van Djingels dus!

Na deze kennismaking snel verder naar het oude centrum van Vianen om Utah te laten aaien door veel mensen. Onderweg hoorden we steeds “oohhh, wat lief” of “oohhh wat een mooie ogen”. Het ging dus niet om Ingrid of mij, maar om Utah.

Utah was al snel moe van al die drukte, dus de helft van de tijd heeft hij slapend doorgebracht.

Wel een tip meteen voor volgend jaar, heb je een puppy, ga dan naar Vianen en vraag 50 cent aan iedereen die de hond wil aaien. Zo verdien je nog eens wat :-).

We hadden het al van de fokker gehoord, maar ook bij de puppy-cursus werd het nog eens herhaald. Ons is aangeraden Utah zo snel mogelijk los te laten lopen, dan raakt hij daar aan gewend en leert hij op de “baas” te letten.

Dinsdagavond dus een mooie plek gezocht waar dit veilig kon en daar ging Utah dan. Utah vond het heerlijk om los te lopen en kon steeds niet goed kiezen naar wie hij toe zou rennen. Dus dan maar naar allebei de “baasjes”… Dat was ook wel voordelig voor ons, want na dit uitstapje heeft Utah de rest van de avond heerlijk liggen slapen.

Woensdag was een spannende dag voor Utah. ’s Avonds stond een afspraak bij de dierenarts voor een eerste controle.

Utah ging in eerste instantie nog blij en trots naar binnen, maar op dat moment kreeg een andere hond net een injectie en die hoorde je zelfs in de wachtkamer. Voor Utah was het dus meteen duidelijk, dit is geen leuke plek om te zijn!

Gelukkig voor Utah was het nu alleen een controle, maar volgende week krijgt hij zijn inenting dus dan zal hij nog minder uitkijken naar een bezoek aan de dierenarts.

Uiteraard hebben we Utah hierna beloond en zijn nog een eindje met hem wezen wandelen, uiteraard weer los en dit keer met “verstoppertje spelen”, ofwel… de “baasjes” verstoppen zich achter een boom en Utah zoekt ze snel weer op. Met wat hulp ging het best aardig, alleen nog even leren dat de bloemen en het gras niet het enige op de wereld is ;-).

De tweede nacht met Utah is zeer goed gegaan. Utah was voor de laatste keer om 23:00 uur uitgelaten en heeft daarna in 1 keer door geslapen tot 05:30. Op dat tijdstip heeft Ingrid hem voor de zekerheid maar uitgelaten. Misschien had hij dus nog langer kunnen slapen.

Vandaag is Ingrid alleen thuis gebleven met Utah, maar dat hield voor Utah dus in dat hij op bezoek ging bij IBS, het werk van Ingrid. Daar aangekomen heeft Utah de show flink gestolen, er waren geen mensen aanwezig die hem niet een lief teddybeertje vonden :-).

De echte teddybeer van Utah moet overigens bijna overal mee naar toe. Utah kan niet worden uitgelaten zonder dat zijn knuffel mee gaat.

Maandagavond is overigens de avond dat Utah voortaan naar school gaat. Utah gaat naar de puppy-cursus van Dog4U. Bij deze cursus leert Utah nog meer te luisteren en behendigheidstrucjes, maar hij wordt ook “gesocialiseerd”. Hij gaat dus met andere honden om en ook is ons verteld dat bijvoorbeeld een paard uit de wei wordt gebruikt om Utah kennis te laten maken met deze dieren.

Utah vond de eerste les in ieder geval indrukwekkend en ook zeer leuk. Hoewel er een flinke regenbui op ons neerdaalde, vond Utah het nog steeds leuk om met ons en de andere honden te spelen.

Na een zware eerste nacht (wat meer aan de bank lag dan aan Utah, die sliep namelijk perfect door), is het zondag geworden.

Zondag stond er weer een heleboel op het schema voor Utah. Het was tijd om kennis te maken met de familie in Enschede, dat betekent dus een lange autoreis van 1 uur en een kwartier. Zaterdag hadden we al op advies van Annemiek een tuigje gehaald waardoor Utah aan de autogordel van de achterbank kan worden vast gemaakt. Deze moest nu dus getest worden. Ook een hondenkleed lag al klaar op de achterbank, dus we waren helemaal voorbereid.

Na de inpak-acties (het lijkt wel een baby zoveel moet er mee, eten, speelgoed, kluiven, de bench, water, etc..) gingen we begin van de middag op pad. Utah achter in de auto en Raimond ernaast.

Na 5 minuten rijden vond Utah het wel best en viel heerlijk in slaap. De rit heeft hij in 1 keer volbracht, een gedeelte zelfs op zijn rug liggend, dus een hekel had hij niet aan het rijden.

In Enschede aangekomen werd Utah echt onthaald door een ontvangstcomite, er hing zelfs al een tekening van hem voor het raam bij de ouders van Ingrid. Na een tijd spelen met de hele familie en een paar keer te zijn uitgelaten, viel Utah in een diepe slaap die zelfs niet tijdens het eten werd onderbroken (ook al was er nog zoveel lekkers op tafel).

Hierna zijn we weer op tijd naar huis gegaan en na 1 tussenstop in Barneveld (Utah had dorst) weer in Nieuwegein aangekomen.

Utah is dus weer een aantal ervaringen rijker, tijd om uit te rusten want maandagavond is zijn eerste puppy-cursus!

Vandaag om 12 uur mochten we Utah bij Alliance de la Vie in Roosendaal ophalen. Na nog een flinke uitleg door Annemiek en Sisi Nuijten en na ook alle papieren (stamboom etc.) in ontvangst te hebben genomen, werd het tijd voor Utah om afscheid te nemen van zijn laatste broertje die nog in het nest zat (degene met het donkerblauwe lintje).

Ook kregen we te horen waar nu de stamboom-naam van Utah (Alliance de la Vie Royal Red) van is afgeleid. Alle reutjes uit dit nest van Djingels zijn genoemd naar struiken die rode bloemen geven en de teefjes zijn genoemd naar rozen. “Royal Red” is in Nederland bekend als de Vlinderstruik.

Utah hield zich zeer goed onderweg, de volledige rit vanuit Roosendaal zonder stoppen naar Nieuwegein. Aan het begin was hij nog wat onwennig, maar halverwege lag Utah al tevreden op schoot van Ingrid te knabbelen aan een pensstaafje.

Thuis aangekomen direct even langs de graskant gestaan, maar er was teveel nieuws om te zien (buren met honden, etc.) waardoor Utah toch zijn eerste plasje maar binnen deed. Tot nu toe is het daar overigens bij gebleven, want de rest is allemaal netjes op de juiste plaats (buiten dus) terecht gekomen.

Vanaf de tweede keer uitlaten begint Utah goed te wennen aan zijn omgeving. Na een keer schrikken van een brommer, auto en zelfs vuurwerk is nu alles veilig en vertrouwd. Utah loopt al goed mee of eigenlijk… rent zelfs mee!

Ook de bench went Utah steeds beter aan. Het liefst ligt hij overigens bij ons, wanneer we in de keuken zijn ligt hij daar en wanneer we in de kamer zijn komt hij daar ook snel naartoe. Maar de bench is toch zijn vaste plek, vooral voor ’s nachts, dus de eerste keer dat de deur daarvan dichtging, moesten we even zijn gepiep negeren. Na 15 minuten was dit gelukkig voorbij en is Utah ook weer een fase verder!

Vannacht zal Raimond naast Utah slapen (een nachtje op de bank voor hem dus), zodat Utah even kan wennen aan het gemis van zijn broertjes en zusjes. 26 Mei zal Utah deze overigens bijna allemaal weer terugzien inclusief zijn moeder, dit zal zijn tijdens het Tollerfestival 2007 in Roosendaal.

De uitslag is bekend. We weten nu welk reutje onze nieuwe huisgenoot gaat worden.

Het is geworden “Alliance de la Vie Royal Red”. Zijn roepnaam zal zijn: Utah.

We noemen hem zo omdat we tijdens zijn geboorte onze reis maakte naar o.a. deze staat. De rode rotsen van o.a. Bryce Canyon en Arches National Park lijken zeer veel op de kleur van een Nova Scotia Duck Tolling Retriever (Toller).

Zaterdag 12 mei zullen we Utah ophalen bij Annemiek van kennel Alliance de la Vie te Roosendaal. Annemiek heeft Utah voor ons uitgezocht omdat het karakter van deze pup volgens haar het best bij ons past. Dit is (zoals al door een aantal hondenkenners aan ons verteld) zeer positief, degene die de pups van begin af aan kent, kan dit namelijk het beste inschatten.

Wij bedanken Annemiek dus voor deze keuze!

Nog even wachten, maar dan is het toch eindelijk zo ver! 12 Mei zijn we “uitgerekend”, Maandag 7 Mei weten we precies wie ons vanaf 12 Mei gaat vergezellen!

De naam is al bekend, nu nog het kopje erbij :-).

Vandaag zijn we al bij Alliance de la Vie in Roosendaal wezen kijken, dus alle gezichten zijn bekend en we hebben ook maar meteen de “babykamer” in orde gebracht!

Het eerste lange weekend van het nieuwe vaarseizoen en (net als de voorgaande weken) de supervroege zomer duurt nog steeds!

Dus het is tijd om de motor weer een paar uren te laten draaien en te testen of de boot echt vaarklaar is. Nadat eerst de ouders van Ingrid aan boord kwamen, zijn we vertrokken naar Giethoorn.

In Giethoorn was het tijd om de bijboot te testen (kijken of 4 volwassenen ook passen :-)). Gelukkig past dat goed, alhoewel je dan bij grote golfslag toch nat wordt :-). Eindelijk lukte het na deze rondvaart door Giethoorn om ook de bijboot op te hangen aan de davits (er moest nog even wat geboord worden in de bijboot voordat dit mogelijk was, ook leuk… gaten boren terwijl je in de boot zit ;-)).

Na deze dag doorgevaren naar Ossenzijl. Onderweg bleek dat toch nog een brandstoffilter vervangen moest worden (de motor hield in wanneer deze stationair liep). Nadat ook dit filter is vervangen is nu duidelijk de boot volledig vaarklaar, dus laat het seizoen maar lang door gaan zoals het tot nu toe al gaat!

Koninginnedag hebben we doorgebracht op de Kalenbergergracht via het Giethoornse Meer weer terug naar Belt-Schutsloot. Al met al een heerlijk weekend waarvan van mij nog meer mogen komen.

Jaja, je leest het goed! Maar niet zoals je misschien gedacht had :-).

Tijdens onze vakantie in Amerika is het vriendinnetje (de cavia Dopey) van Knuffel (het konijn) overleden. Omdat het konijn toch wel erg stil werd, leek het ons beter om weer een maatje voor hem te zoeken. Na wat zoekacties en informatie vergaren, bleek dat een jong konijntje (vrouwtje dan wel) ook best kan.

Het konijntje is vandaag gehaald en na een kennismaking in de douche (plantenspuit in de aanslag voor het geval een gevecht zou ontstaan) zitten ze nu al gezellig bij elkaar in de kooi. Knuffel accepteert duidelijk zijn nieuwe vriendinnetje die we Droppie genoemd hebben.

Tweede Paasdag moesten we iets doen om de jetlag door te komen. Dus dan maar eens bij de boot kijken aangezien deze ook bijna weer in het water wordt gelaten.

We hadden nog 1 belangrijke taak uit te voeren en dat was om eindelijk de oude naam te verwijderen en de door ons gekozen naam op te plakken. Dit was ook wel het handigste om te doen voordat de boot in het water ligt, dan krijg je de letters er namelijk nog recht op :-).

Het werk is goed gelukt en wanneer de boot (Dopey Too) aanstaande zaterdag in het water gaat, krijgen we tenminste ook geen vragen meer wat we uit Scheveningen helemaal doen in Belt-Schutsloot. Nu zal het weer de standaard vraag worden wat we uit Nieuwegein hier helemaal doen ;-).

Vandaag vertrekken we. Ik zit dit nu in te tikken op het vliegveld, dus de reis naar Nederland gaat beginnen.

Vanochtend eerst zeer vroeg opgestaan, half 5 ging de wekker en we hadden net nog een paar uur kunnen slapen (beetje lawaaiige buren :-(). Maar daarna ging alles lekker voorspoedig, uitchecken, taxi bestellen (die was er na 10 minuten al) en even rustig ontbijten op het vliegveld. We zijn klaar voor de lange reis, allebei twee heerlijke nekkussentjes gekocht, dus in het vliegtuig kunnen we nog wat slaap inhalen.

Eerste Paasdag zijn we terug, dus allemaal tot dan!

Vandaag moeten we de camper inleveren. Helaas niet al te lekker geslapen, we stonden op een plek waar iemand bedacht om 06:00 uur om met een bulldozer een weg aan te leggen.

We zijn nu in ieder geval vroeg op om de camper binnenin schoon te maken en alles in te pakken. Na een paar uur zijn we klaar en gaan we de laatste 15 kilometer rijden naar Cruise America om de camper in te leveren.

Hierna naar ons hotel en we maken ons klaar om eens te zien wat “Star Trek: The Experience” inhoudt. Na eerst wat gegeten te hebben in Quark’s restaurant op de DS9 promenade (Ingrid at een Photon-torpedo!) en ondervraagd te zijn door Klingons, gingen we op weg. Na een keer bijna te zijn ge-assimileerd door de Borg en een gevecht te hebben geleverd met Klingons, waren we klaar om nog een paar foto’s langs “The Strip” te maken en laatste souvenirs bij “The Venetian” te kopen.

Moe maar voldaan kwamen we aan in ons hotel. Helaas wel wat lawaaiige buren, dus slapen zal niet echt lukken vandaag :-(.

Vanochtend vroeg in een warm (maar op dat moment lekker) Death Valley wakker geworden door het gefluit van alle vogels. Ik loop naar buiten en zie tientallen vogels op onze kampeerplek. Blijkbaar zitten er zat vogels in Death Valley, alleen je ziet ze dus alleen bij zonsopkomst.

Na wat rondwandelen over de camping, wordt het tijd om te eten en weg te gaan voordat het te heet wordt voor de camper om nog uit Death Valley omhoog te komen.

Na een rit van iets meer dan 2 uur, komen we in Las Vegas aan, waar we een plaats gereserveerd hebben staan naast hotel Circus Circus direct aan “the Strip”, dus middenin het feestgedruis.

Aangezien de camper nog schoongemaakt moet worden aan de buitenkant, leek het ons wel makkelijk om dit te laten doen. Hier op de camping rijdt een bedrijfje rond die campers wast op de plaats waar je staat, lekker makkelijk dus dat laten wij graag doen! De camper is na de wasbeurt schoner dan dat we ‘m kregen, dus Cruise America zal wel blij met ons zijn.

Na deze wasbeurt wordt het tijd voor ons om nog wat hotels en shows langs “the Strip” te gaan kijken. Een aantal hotels zoals ’t “Luxor” hebben we aan het begin van onze vakantie nog niet kunnen zien, dus doen we dat nu.

’s Avonds gaan we nog een paar shows bekijken, zoals “The Sirens of Ti” bij Treasure Island en het uitbarsten van de vulkaan bij het “Mirage”-hotel. Vooral de show bij Treasure Island is duidelijk iets wat je niet moet missen!

Vanochtend om 6 uur ging de wekker. Buiten was het nog donker (alhoewel de volle maan nog redelijk wat licht gaf). Snel douchen, eten, vuil water dumpen en schoon water tanken en dan door naar Death Valley!

De reisplanner geeft aan dat het 6,5 uur rijden is (480 kilometer), maar we hebben wel een voordeel, we gaan namelijk door een tijdzonegrens heen en winnen daar dus weer een uur. De expeditie naar de woestijn is begonnen dus!

Onderweg zullen we eerst nog Las Vegas zien, daar zullen we morgen ook weer terugkomen voor het einde van de reis. Kunnen we vast wennen aan al het neon en de drukte.

Aangezien we niet geholpen worden door de camperverhuurder wanneer er iets mis is met de camper en we staan middenin Death Valley, verwachten we heel wat. Zodra we dus aan de rand komen waar Death Valley begint, verwachten we hele slechte en steile wegen. Niets is minder waar, alhoewel je wel meer dan 1 kilometer afdaalt tot onder zee-niveau, zijn de wegen perfect onderhouden. Voor de zekerheid hebben we niet de airco aangezet , anders heeft de camper het te zwaar en redt deze het toch niet.

Onderaan aangekomen blijkt een boel waar te zijn over Death Valley. Het is erg heet, droog, dor, zout, maar….. er is ook een oase! Deze oase ligt onder zee-niveau, bijna net zo diep als Badwater en de naam is Furnace Creek. Hier vinden wij ook onze camping en na wat eten en drinken om op kracht te komen, gaan we de bodem van Death Valley bekijken.

Eerst richting Badwater, dit is het laagste punt van het westelijk halfrond. Hier ligt nog een plasje water en de rest is alleen maar zoutvlakte. We zijn hier gekomen na een kort bezoek aan “Devils Golfcourse”, dit bleek toch niet zo’n goeie route te zijn voor een camper, hier kan je beter met een terreinwagen in gaan. Maar goed, we zijn eruit gekomen ;-).

Na Badwater even op adem gekomen in de oase van Furnace Creek en daarna weer door naar de andere kant richting Stovepipe Wells. Onderweg stoppen we nog bij de “Sand Dunes”, dit is waarschijnlijk de mooiste plek in Death Valley. Allemaal hoge zandduinen waar je lekker tussendoor mag wandelen (zorg wel dat je genoeg water bij je hebt!). Voor onze buurman (Eddy) hebben we hier nog wat zand ingeslagen, nu nog zien of het door de douane komt.

Na al dit moois terug naar de camping en wachten op verkoeling na zonsondergang (het was 40 graden op het heetst van de dag hier). De verkoeling komt niet echt snel (staat Death Valley ook wel bekend om), dus gaan we nog maar even naar de oase. Na hier wat rondgelopen te hebben komen we op de terugweg lokale wilde dieren tegen bij de perfect aangelegde golfbaan. Ingrid ziet verderop wat lopen, ze dacht een groot konijn, maar…. als ze haar zaklamp erop schijnt, blijkt het een coyote te zijn. Oeps…. na even wachten, zien we verderop nog een coyote aankomen en beiden gaan ze niet uit de weg voor ons.

Dan toch maar het zekere voor het onzekere gekozen en via een andere weg terug naar de camping.

Terug aangekomen op de camping, zitten we nog een lange tijd buiten om wat af te koelen. Vannacht laten we alles maar open staan om nog een beetje te kunnen slapen.

Vandaag laten we Lake Powell achter ons en gaan we op weg naar Zion National Park. Een stuk van de weg hebben we al eerder afgelegd vanuit Bryce Canyon, maar goed, als je wat moois wilt zien moet je af en toe afzien :-).

Onderweg zien we regelmatig dooie vossen en herten liggen, er steken hier een boel dieren ’s avonds en ’s nachts over en dat zie je als automobilist niet altijd op tijd zo te merken.

Na 2 uur bereiken we de ingang van Zion National Park, hier staat dat RV’s (wij dus) moeten stoppen bij de ranger bij de tweede tunnel, aangezien we niet goed zullen passen en dus het verkeer stilgelegd wordt om de tunnel van de andere kant dicht te houden zodat wij over de middenstreep kunnen rijden en niet onderweg de airco verliezen ofzo :-).

Zion is een mooi gebergte, met een mooie smalle canyon. Alles is met een shuttle bus te bekijken, dus eerst maar een plek op de camping gezocht. Blijkbaar is Zion zeer populair bij de lokale bevolking, bijna alles zit al vol, maar gelukkig vindt de ranger nog een plek voor ons. De plek is zelfs zeer zeldzaam, er zijn maar +/- 10 plekken aan de rivier en 1 daarvan krijgen wij dus :-).

We zijn direct naar het eind van de canyon gegaan met de bus en hebben daar langs de rivier gewandeld. Onderweg kwamen we een flink aantal “squirrels” (grote eekhoorns) tegen, die af en toe ook zeer mooi poseerden voor de foto.
Na deze tocht nog even naar “Weeping Rock” gegaan, dit is een rots waar continue water uit wordt geperst. Het water wat eruit druppelt is gemiddeld 1400 jaar oud. In de hitte is dit water overigens zeer welkom, lekker om er even onder door te lopen en af te koelen.

’s Avonds hebben we besloten, na wat op internet nazoeken, om morgen toch nog naar Death Valley te gaan. Deze bestemming was eerst afgevallen door de afstand, maar eigenlijk trekt het ons ook wel erg aan. De leegte, het woestijngevoel (hitte van bijna 40 graden), etc. lijkt ons een hele belevenis.
De camperverhuurder helpt je in Death Valley niet wanneer je problemen hebt, dus we moeten goed alle metertjes van de motor in de gaten houden om niet in problemen te komen.

Morgen dus maar vroeg op om nog flink wat tijd in Death Valley over te houden.

Vanochtend in de heerlijke warme zon wakker geworden. Eindelijk geen extra dekens meer nodig gehad!

Na genoten te hebben van het uitzicht van Lake Powell in de ochtendzon, zijn we weer op weg gegaan. Ons doel voor vandaag is om Antelope Canyon van binnen te bekijken.

Voordat we hier zijn, komen we bij de Glen Canyon Dam aan (de dam die ervoor zorgt dat Lake Powell bestaat). Na eerst deze dam van buiten te hebben bekeken, gaan we naar binnen en zijn precies op tijd om mee te gaan met een rondleiding in het binnenste van deze dam. De Glen Canyon Dam is de tweede dam wat hoogte betreft in Amerika (nr. 1 is Hoover Dam, die we al aan het begin van onze reis gezien hebben). Het scheelt welgeteld 5 meter met de Hoover Dam, dus dat is flink :-).

Na deze interessante rondleiding, zijn we op weg gegaan via het plaatsje Page (wat overigens is opgericht tijdens de bouw van de dam en sindsdien alleen maar groter is geworden door watersport etc.) naar Antelope Canyon.

Antelope Canyon ligt in een smalle uitloper van het Navajo indianen-reservaat. Dit merk je direct, aangezien in de parken onder beheer van de indianen het nooit mogelijk is op eigen gelegenheid iets te bekijken, hier moet je altijd een gids voor huren. De gids wist alleen wel perfect vanaf welke hoek en met welke iso-waardes je een foto moet nemen in Antelope Canyon. Eigenlijk is ongeveer elke foto hier wel mooi, dus hebben we er ook een boel gemaakt :-).

Na deze rondleiding was het alweer ver in de middag, dus nog even wat gegeten in de lodge vlakbij onze camping en een paar minuten gebruik gemaakt van wifi om het thuisfront te mailen.

Nadat we de was in de machine hadden gedaan, nog even naar het strand gelopen en uiteraard…. 2 zwemmers in het water van 11 graden, dat moeten Nederlanders zijn! Nog even bijgepraat wat zij gaan doen en wat wij al gedaan hebben en daarna de was weer uit de machines halen voordat het te donker wordt om de camper weer terug te vinden (het is hier vroeg en zeer snel donker).

Vanochtend wakker geworden in een iets minder koud Bryce dan de nacht ervoor, het had nu max. 2 graden gevroren.
Vandaag stond de reis naar Lake Powell op het programma. Deze zouden we voor Moab (Arches National Park) bezoeken, maar gezien de weersvoorspellingen op dat moment, hebben we dit naar later verschoven.

De keuze voor een later tijdstip was zeker niet verkeerd, aangekomen bij Lake Powell, bleek het rond de 22 graden te zijn en ’s nachts zal het maar dalen tot 7 graden (ipv tussen de -12 en -2 de afgelopen tijd).

Blijkbaar valt Lake Powell al onder Glen Canyon National Recreation Area en dus konden wij met onze pas voor alle parken in Amerika zo naar binnen. Ook bleek de camping Wahweap geen commerciele camping te zijn, maar een van de staat en ook weer een zeer mooie zoals allemaal van de staat!
We mochten zelf een plek uitzoeken en hebben dus de plek gekozen die volledig vrij uitzicht biedt op het meer.

Gezien het uitzicht en de temperatuur, blijven we hier lekker twee nachten.

Aangezien we net 300 meter over de staatsgrens Utah-Arizona zijn, is het hier weer een uur vroeger (300 meter terug, een ander deel van de camping zelfs!) is het een uur later, komisch dus :-). We hadden dus meteen weer een uur gewonnen voor vandaag en waren daardoor op lokale tijd al om 11:30 op de camping (half 10 vertrokken uit Bryce Canyon).

Doordat we nu zoveel tijd over hadden, leek het ons wel leuk om direct maar een boottocht te plannen. Aan het eind van de middag hadden we een rondvaart over Lake Powell in Antelope Canyon en langs Glen Canyon Dam. Dit was ook weer geen verkeerde keus, wat is Lake Powell mooi en apart vanaf het water.
Je moet Lake Powell eigenlijk vergelijken met een klein stuk van Grand Canyon, maar dan hebben ze dit vol laten lopen met water. Je vaart dus langs de toppen van de canyon!

Morgen Antelope Canyon maar van binnen (vanaf de droge kant) bekijken.

Vanochtend in flinke kou wakker geworden, maar deze keer was de waterleiding gelukkig niet bevroren. We zitten ook niet aan het waterleidingnet of stroom vast, dat heb je nu eenmaal niet in een nationaal park, je bent volledig op jezelf aangewezen.

Wat heerlijk is, is dat we vandaag niet hoeven te rijden, alleen van uitkijkpunt naar uitkijkpunt. We zijn al op tijd onderweg om de rest van het park te zien, wat ons gisteren niet meer gelukt is.

Na een paar uur alle uitkijkpunten te hebben bekeken, was het tijd om Bryce Canyon nu eens van beneden te bekijken. Dus maar een pad uitgekozen om te lopen, we hebben gekozen voor de combinatie van Queens Garden en Navajo-loop. Deze loopt van Sunrise Point naar Sunset Point en dat dus via het dal, je loopt dan dus tussen de zgn. “hoodoo’s” door.
Deze wandeling duurde 2,5 uur, maar was zeker de moeite waard.

Hierna moe, maar voldaan op zoek naar een punt waar we onze watervoorraad kunnen aanvullen en toiletwater kunnen lozen. Dit hebben we net buiten het park gevonden tegenover Ruby’s Inn.

Ruby’s Inn is een lodge die al voordat het nationale park bestond, is geopend. Dit is een zeer leuke plaats om wat souvenirs te bekijken en kopen en ook om even heerlijk te eten. Dat laatste hebben we dus ook gedaan, scheelt ons vanavond weer koken en afwassen :-).

Hierna nog even naar de zonsondergang gekeken over Bryce Canyon en daarna snel weer terug naar de camping om bij te komen van deze dag. Snel was relatief, want Ingrid zag weer een kudde hertjes rondlopen, dus die moesten natuurlijk eerst op de foto gezet worden :-).

Vanochtend weer eens iets anders. Ingrid wil doortrekken, komt er bijna geen water meer naar binnen, oeps….. de slang waarmee we aan het waterleidingnet zijn verbonden is bevroren. Die moest dus even in de zon ontdooien, gelukkig verder geen schade :-).

Vandaag staat een flink eind rijden op het schema. Iets meer dan 400 kilometer en dat is met een camper een flink stuk. We vertrekken op tijd, vullen nog even onze gas-voorraad bij (handig om de kachel te laten branden, dat zal zeker nodig zijn in Bryce) en zijn rond 10 uur onder weg.

We gaan grotendeels via de I-70, een interstate die ons over allerlei bergen heen brengt. De routeplanner meldt dat we rond 16:30 zullen aankomen, precies op het moment dat het “visitor center” zal sluiten.
De routeplanner had het flink mis, want we waren uiteindelijk om 15:00 uur al in Bryce Canyon (na zelfs een tussenstop van een half uur om onze voedselvoorraad aan te vullen).

Een aantal campings in de buurt bleken nog gesloten te zijn, maar middenin het nationale park was de camping wel open. Dit bleek ook een van de beste plaatsen te zijn om te kamperen.

Door onze tijdwinst, hadden we nog ruim de tijd om alvast wat van Bryce Canyon te gaan zien. Hoewel het al vroor en hard waaide, hebben we toch nog als echte bikkels van het adembenemende uitzicht genoten.

Zodra de zon onder was, snel terug, pizza in de oven en de kachel hoog, het zou 12 graden gaan vriezen die nacht dus toch nog een beetje afzien deze vakantie.